Ուղղափառ-մահմեդական նոր դաշնակիցները սկսել են կտոր-կտոր անել Հայաստանը

Մանվել Սարգսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է․

«Կովկասում ռուսական քաղաքականության հարցի շուրջ քննարկումների դիտարկումները ցույց են տալիս, որ քչերը կարող են ողջամտորեն բացատրել Հայաստանում Ռուսաստանի կտրուկ բացասական վերաբերմունքի պատճառները։ Այս պատճառները բացառապես Հայաստանի և Ռուսաստանի ներկայիս իշխանությունների բարքերին ու սովորություններին վերագրելը միամտություն է։ Փաստորեն, մենք գործ ունենք, արեւմտյան երկրների կողմից թակարդն խրած Ռուսաստանի միանգամայն ունիվերսալ պահվածքի հետ։ Այս երկիրն ուղղակի ռեսուրսներ է փնտրում իր փրկության համար՝ չնկատելով շրջապատի ճակատագիրը։ Անկախ նրանից, թե նա է մեղավոր իր ողորմելի ճակատագրի համար, թե ոչ - դա նրան քիչ է հետաքրքրում։

Անիմաստ է ինչ-որ առեղծվածային տրամաբանություն փնտրել Ռուսաստանի գործողություններում. ամեն ինչ չափազանց պարզ է. Ավելի լավ է կենտրոնանալ Հայաստանի խնդիրների վրա, որոնք ծագել են Ռուսաստանի այս գործողությունների հետ կապված։ Միաժամանակ, իմ կարծիքով, ավելի ճիշտ է Հայաստանի և հայ ժողովրդի բոլոր խնդիրները դիտարկել Արևմուտք-Թուրքիա-Ռուսաստան եռանկյունու շրջանակներում։ Համենայն դեպս, այդպես է եղել 19-րդ դարից սկսած։

Ռուսաստանի, Թուրքիայի կամ որևէ մեկի ստորությունը արտաքին քաղաքական գործընթացների վերլուծության մեջ փաստարկ չէ։ Մենք պետք է հաշտվենք այն փաստի հետ, որ միջազգային հարաբերությունների յուրաքանչյուր սուբյեկտ (ազգային պետություն) արմատական գլոբալ փոփոխությունների ժամանակաշրջաններում թաքնված կամ զայրացած գազան է։ Նրա համար այս աշխարհի ցանկացած այլ սուբյեկտ կա՛մ սպառնալիքի աղբյուր է, կա՛մ ռեսուրս, որը պետք է օգտագործվի իր կարիքների համար:

Բավական է, որ Ռուսաստանը լեզու գտնի արևմտյան երկրների հետ, նա հակադրվում ե Թուրքիային և սիրալիր ե դառնում Հայաստանի նկատմամբ՝ որպես Թուրքիային զսպող գործոն։ Երբեմն այն նույնիսկ ամրապնդում էր Հայաստանին այդ նպատակների համար։ Բայց Ռուսաստանի և Արևմուտքի առճակատման բոլոր ժամանակաշրջաններում նա սկսում է եղբայրանալ Թուրքիայի հետ։ Հայաստանը վերածվում է Թուրքիային կերակրելու օբյեկտի, այն մասնատվում ու բաժանվում է «եղբայրաբար»։ Այդպես է եղել Օսմանյան կայսրությունից սկսած: Ավելին, շահերի և դիրքերի նշված օրինաչափությունը շատ նման է Բյուզանդիա-Կաթոլիկներ-Խալիֆայություն եռանկյունուն։

Մինչ Խալիֆայությունը Բյուզանդիայի հիմնական հակառակորդն էր, Հայաստանը հզորացավ և վերածվեց մահմեդականների դեմ պայքարի առաջամարտիկի։ Իսկ երբ 11-րդ դարում կաթոլիկ Հռոմի վերելքի հետ կապված կրոնական պառակտում տեղի ունեցավ, Կոստանդնուպոլիսը դաշինք կնքեց մահմեդականների հետ, ապա Հայաստանը պարզապես կործանվեց։ Նա սպառնալիք դարձավ Հռոմի դեմ կռվող նոր դաշնակիցների նոր շահերի համար: Նրանք վախենում էին, որ հայերը կմիանան կաթոլիկներին։

Այժմ ուղղափառ-մահմեդական նոր դաշնակիցները սկսել են կտոր-կտոր անել Հայաստանը՝ միաժամանակ մեղադրելով նրան Արևմուտքում գտնվող իրենց թշնամիների հետ եղբայրանալու մեջ։

Այս անգամ մենք պետք է ավելի խելացի լինենք և ինքներս խախտենք այս կասկածելի դաշինքը»։