«Մեր ընտանիքը կրկնակի է տեղահանվել...Հադրութի Մարիամաձոր գյուղում էինք ապրում։ Դավիթս ժամկետային ծառայող էր, երբ սկսեց պատերազմը։ Մենք չէինք ուզում գյուղը լքել, ամենավերջին տարհանվողներից էինք, երբ գյուղում այլևս երեխա չկար, ստիպված մենք էլ հեռացանք, որ մեր երեխաները փրկվեն։ Նոյեմբերի 9-ից հետո մենք Արցախ վերադարձանք մեծ ակնկալիքներով, հույսերով, բայց եղածն էլ կորցրինք...»,-
Oragir.News-ի հետ զրույցում պատմում է Արցախից բռնի տեղահանված Արմինե Աբրահամյանը։
Տիկին Արմինեն երկար տարիներ դասվար է աշխատել Մարիամաձորի միջնակարգ դպրոցում, Ստեփանակերտում էլ` որպես հատուկ մանկավարժ։
Բազմազավակ մայրը (վեց երեխա ունի) չի համակերպվում կատարվածի հետ։ Արմինե Աբրահամյանը 50 տարեկան է, 4 պատերազմ է տեսել, բայց ասում է` վերջինը անհամեմատելի էր։

Սեպտեմբերի 19-ին ինքն էլ շատերի նման իր առօրյա հոգսերով էր, ինքն էլ չէր պատկերացնում, որ ընդամենը օրեր անց Արցախում ապրած օրերը թանկ հիշողություններ են դառնալու։
«44-օրյա պատերազմի ժամանակ մենք չէինք մտածում,պատկերացնում, որ հնարավոր է մեզ հաղթել ու մեր հողերին տիրանալ։ Բայց այս վերջին պատերազմի ժամանակ անզոր էինք, ամեն ինչից հիասթափված, որովհետև, բացի մեր կռվող տղաներից, ոչ ոք չէր պաշտպանում։
Ես միայն մտածում էի ամուսնուս և 2 ծառայող տղաներիս մասին, ուրիշ ոչինչ, ամեն ինչի մասին մոռացել էի...»,- շարունակում է արցախցի կինը։

Սեպտեմբերի 27-ին են Արցախից դուրս եկել, ամսի 30-ին հասել Հայաստան։ Հիմա ընտանիքը Կոտայքի մարզի Հրազդան քաղաքում է ապրում, աշխատանք դեռ չունեն, տիկին Արմինեն ասում է` հույսս չեմ կորցնում։
«Դեռ այնտեղ էինք, երբ շրջաններից մարդիկ էին մազապուրծ հասել Ստեփանակերտ։ Թուրքը մեր կողքով էր անցնում զինված, դրոշը ձեռքին, այլադակ դեմքին ժպիտ արրձակելով անցնում, ի՞նչ կարող էինք անել։ Մի պահ պատկերացրեք,որ մայրը թողնի իր երեխային այնտեղ,անօգնական ու հեռանա։ Ես այսպես եմ զգում մեր վանքերի,գերեզմանների նկատմամբ։ Իմ հանգստությունը եկեղեցիներն էին... Արցախում մեր հոգին ենք թողել, որի հետ կապված ենք ամեն մի վարկյան։ Արցախում ամեն փակ տան մեջ կյանք է մնացել»,-եզրափակում է Արցախից բռնի տեղահանված Արմինե Աբրահամյանը։