Ծանր մանկություն է ունեցել կյանքի, գարնանային արբունքի բանաստեղծ Հովհաննես Շիրազը։ Վաղ հասակում կորցրել է հորը, Աստղիկ մայրը չի կարողացել միայնակ հոգալ ընտանիքի հոգսը, և խեղճ որբուկը մանկատանն է հայտնվել։ Բայց ինչքա՜ն ջերմ են բանաստեղծի մանկության հուշերը։
Այսօր այս մասիսատիպ հայի՝ Հովհաննես Շիրազի ծննդյան օրն է։

Մի անգամ «Խորհրդային Հայաստան» թերթի խմբագրության միջանցքներում մի բարձր ձայն լսվեց․
-Ջո՜ւր, ջո՜ւր, պուլպուլակի սառը ջո՜ւր․․․
Շիրազն էր՝ արդեն հայտնի բանաստեղծ, ջրով լի կուժը ձեռքին մտել էր խմբագրություն․ մանկությունն էր հիշել։
Խիկար Բարսեղյանն իր հուշերում պատմում է, թե ինչպես էր Շիրազը փողոցում ջրավաճառ երեխայից ջրի կուլան վերցրել ու մտել խմբագրատուն։
Հրաչյա Քոչարը դիմավորել է Շիրազին և ասել․
-Ծո՜, Օնիկ, մանկությո՞ւնդ հիշեցիր։ Մոռացիր, այլևս ջրավաճառ չես, բանաստե՜ղծ ես, բանաստեղծ, էլ Օնիկ Կարապետյանը չես, էլ Օվոն չես, այլ Հովհաննես Շիրազը․․․
Խիկար Բարսեղանը, որ նոր էր բանաստեղծական փորձեր անում, առիթը բաց չի թողնում, փորձում է ծանոթանալ Շիրազի հետ։
Շիրազը հարցնում է․
-Գրական անունդ ի՞նչխ է։
-Բախ․․․
Շիրազը ծիծաղում է․
-Բախ անունով երաժիշտ լսել եմ, բայց բանաստեղծ՝ ոչ․․․․ Իսկ ջուր ծախե՞լ ես։
-Ո՛չ։
-Ափսո՜ս։
Մի տեսակ մանկական պարզություն ուներ իր սրտի խորքերում Շիրազը․․․