«Ես այլևս կորցրել եմ իմ ինքնությունը, որովհետև 4 տասնամյակ Արցախում ապրածս ու 4 պատերազմի միջով անցածս, երբեք չէր մտածի, որ մի օր Արցախը հայկական չի լինի»,- Oragir.News-ի հետ զրույցում ասում է մասնագիտությամբ մանկավարժ Քրիստինե Դանիելյանը։
Քրիստինեն զոհված ազատամարտիկի դուստր է, ով չի հաշտվում այն մտքի հետ, որ լքել է իր հոր արյամբ շաղախված հողը։
«Միշտ մտածում էի, որ, եթե երբևէ պիտի բռնագաղթենք էլ, ավելի լավ է մնալ հայրենիքում, քան ինքնակամ լքել հորս շիրիմն ու աշակերտներիս կյանքով պահված հողը։ Ո՞վ կպատկերացներ, որ մի օր բիբլիական Արարատ լեռանը նայելով պիտի շարունակեմ աշակերտների հետ հայրենասիրությունից խոսել․․․»,- ասում է մեր զրուցակիցը։

Քրիստինեն ծնվել է Արցախի Կոճողոտ գյուղում, որի ազատագրության համար էլ 1993 թվականին զոհվել է հայրը՝ Մեխակ Դանիելյանը՝ 9 և 6 տարեկան զավակներին կտակելով հայրենիք ու հայրենասիրություն։

«Ավաղ, մեզ բախտ չվիճակվեց հող դառնալ հայրենի եզերքում և դժոխային դեգերումներից հետո հայտնվեցինք Երևանում։ Մի կողմ դնելով կենցաղային հոգսերից բխող ընկճախտի բոլոր երանգները, շտապեցի աշխատանք փնտրել և փառք Աստծո, հիմա հնարավորություն ունեմ շարունակելու սիրելի աշխատանքս։ Աշակերտների կենսախինդ հայացքները գուցե սովորեցնեն ինձ կրկին ապրել ու հրաշքի սպասել։ Ու հիմա քամու բերանն ընկած տերևս մի բան եմ աղերսում, որ կյանքի քամին ինձ խնայի և հող դառնամ Հայաստան աշխարհում»,- ասում է Քրիստինե Դանիելյանը։